"کەیخودای دز و خەڵکی نەزان"

کوردی

فارسی

 

دزێک هەمووکات لە خەڵکی گوندێک دزیی دەکرد. ڕۆژێک کە شوێن پێیە بەجێ ماوەکانی دزەکە هاوشێوەی بۆتەکانی کەیخودای گوند بوو کەسێک دەیگوت: دزەکە بۆتەکاتی کەیخودای دزیوە ، کەسێکی دیکە گوتی: بۆتەکانی دزەکە هاوشێوەی بۆتەکانی کەیخودا بووە و هەر کەسێک لای خۆی چیروکێک بۆی دەگێڕایەوە.
لەناکاو شێتێک هاواری کرد : ئەی خەڵکینە دز خودی کەیخودایە ، خەڵکەکە ڕوویان لە کەیخودا کرد و بە بزەخەنەیەک وتیان : کەیخودا بە دڵ مەگرە و لێببوورە ،خوت دەزانی شێتە ئیتر... بەڵام کەیخودا تێگەیشت کە شێتەکە تاکە تێگەیشتووی ئاواییەکەیە.
لەو ڕۆژە بەدواوە ئیتر کەس پیاوە شێتەکەی نەدی و شێت ون ببوو و هەر کات کەسێک هەواڵی شێتەکەی دەپرسی کەیخودای گوند دەیگوت: دزەکە کوشتوویەتی ...!
کەیخودا ڕاستی دەگوت بەڵام خەڵکە نەزانەکە زۆر دوور بوون لە تێگەیشتنی ڕاستییەکان و ڕەنگیشە لە چاڕەنووسێک وەکو چارەنووسی شێتەکە دەترسان چوونکە لەوگوندە ؛
" بەهای تێگەیشتن زۆر قورس بوو و پاداشت دەدرا بە نەزانی".
....
کدخدایِ دزد و مردم ﻧﺎﺩﺍن

دزدی مرتبا به دهکده ای می زد. ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺭﺩﭘﺎﯼ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ، ﺷﺒﻴﻪ ﭼﮑﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﺪﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﯾﮑﯽ می گفت: ﺩﺯﺩ، ﭼﮑﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﺪﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﯾﺪﻩ، ﺩﯾﮕﺮﯼ ﮔﻔﺖ: ﭼﮑﻤﻪ ﻫﺎﺵ ﺷﺒﯿﻪ ﭼﮑﻤﻪ ﮐﺪﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻩ. ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ، ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺭﺍ ﺗﻮﺟﯿﻪ می کرد.
ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ: ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ؛ ﺩﺯﺩ، ﺧﻮﺩِ ﮐﺪﺧﺪﺍﺳﺖ، ﻣﺮﺩﻡ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﯼ زدند ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﮐﺪﺧﺪﺍ ﺑﻪ دﻝ ﻧﮕﯿﺮ، ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﺳﺖ، ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﯽ ﻓﻘﻂ ﮐﺪﺧﺪﺍ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺎﻗﻞ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﺍﻭﺳﺖ.
ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍﯼ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ، ﮐﺴﯽ ﺁﻥ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪ، ﻭقتی ﺍﺣﻮﺍﻟﺶ ﺭﺍ ﺟﻮﯾﺎ می ﺷﺪﻧﺪ ﮐﺪﺧﺪﺍ می گفت: ﺩﺯﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮐﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﮐﺪﺧﺪﺍ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻭﻟﯽ ﺩﺭﮎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ، فرسنگ ها ﻓﺎﺻﻠﻪ دﺍﺷﺖ، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖِ ﻣﺠﻨﻮﻥ می ترسیدند.
ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺑﺎﺩﯼ، ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺑﻬﺎﻳﺶ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻭﻟﯽ ﻧﺎﺩﺍﻧﯽ، ﺍﻧﻌﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ.