" رسوایِ چهار فصل "

اولین برگِ رسوایی اش در آسمانِ کوچه ها پَرکشید

کلاغکی جایِ زخمِ تازه اش را بَر شاخه هایِ زندگی نوک می زد  

کلاغکی جایِ زخمِ تازه اش را بَر شاخه هایِ زندگی نوک می زد

برگی چهار فصل که امید را در کوچه هایِ تباهی می جُست

باید حشره وار آینده اش را با لمسِ صمغِ سمیِّ درختانی نَزوک صیقل می داد
گویی کلامهایِ آسمانی را باد بُرده بود

مَرگی خسته ، امیدوار به دیدارِ زردیِ رُخساری

او نمی دانست که سقوطِ برگ ، مرگِ هوش و دانایی است

خیالم آسمانِ عصمتَش را بارانی کرد

در آستانِ غسل ، پاکی اش را مرور کرد

گُلی خارِ خود را برسینه اش نشاند و با نجوایی به یادِ هوشَش آورد ؛

" گُلها قبل از برگها می میرند..."

رسوایِ چهار فصل خواهی شد... !
.
.
(و.کمالی)